Trudne francuskiego początki...

Dawno, dawno temu, gdy nie znałam jeszcze francuskiego, wydawał mi się on jezykiem tak pięknym, że aż niemożliwym do nauczenia. Mając 9 lat zaczęłam uczyć się angielskiego, potem doszedł obowiązkowy rosyjski i kolejne języki.  Nigdy jednak nie pomyślałam nawet o nauce francuskiego, który był dla mnie językiem poezji i piosenek. Już prędzej nauczyłabym się włoskiego,  gdybym miała wybierać, bo bardzo mi sie podobał.

Życie jednak wybrało za mnie nie pytając mnie wcale o zdanie. Więcej na ten temat możecie poczytać w mym archiwalnym wpisie "Co wywiało mnie z Polski".

Kiedy przyjechałam do Francji na stałe, był to mój drugi zaledwie przyjazd. Pierwszy raz przyjechałam na krótko w momencie obchodów dwóchsetlecia rewolucji francuskiej. Drugi przyjazd miał miejsce rok później i miał być "na jakiś czas", a trwa do dzisiaj. Oczywiście nie muszę chyba podkreślać,  że po francusku znałam tyle co "bonjour", "merci" i znany chyba wszystkim refren pewnej (wcale nie francuskiej) piosenki "Voulez-vous coucher avec moi?"

Z moim małżonkiem od kilku lat rozmawialiśmy tylko po angielsku, bo poznaliśmy się w Helsinkach, potem ja mieszkałam w Budapeszcie, a on nadal w Helsinkach, a gdy w końcu ja zamieszkałam w Helsinkach, to on został przeniesiony służbowo do Luksemburga. W pewnym jednak momencie pojawiła się możliwość przeniesienia do Paryża i nagle okazało się, że przecież nie mówię po francusku. A w tamtych czasach we Francji można było  znać równie dobrze jedynie sam polski co i pięć innych języków, ale jeśli nie znało się francuskiego, to na nic one nikomu.

No i zaczęło się paryskie życie.  Małżonek od rana do wieczora w pracy, a ja nagle pozostawiona sama sobie. Postanowiłam oczywiście nauczyć się języka, ale nie stać nas wówczas było, by z jednej pensji utrzymać się,  urządzić mieszkanie i jeszcze opłacić kursy językowe dla mnie. Jako lingwistka postanowilam więc nauczyć się języka sama. Kupiłam kilka książek dla samouków i ruszyłam do boju.

Ale siedzenie nad książkami i słuchanie kaset było dość nudne. Postanowiłam więc uczyć się gdzie się da i jak się da. Oczywiście najszybciej nauczyłam się liczb i to nawet pisemnie, bo wówczas czeki były dużo bardziej rozpowszechnione niż obecnie. Na czeku nie wystarczy napisać sumę cyframi, lecz trzeba wpisać ją również słownie.

Codzienne życie było jedną wielką szkołą języka,  bo tak się złożyło, że w mojej dzielnicy nikt nie mówił po angielsku ani na poczcie, ani w banku, ani w żadnym ze sklepów.  Czasem musiałam sobie pomagać gestami, ale najczęściej wspomagał mnie malutki słownik kieszonkowy. Na szczęście nie znałam wówczas w Paryżu ani jednego Polaka czy Polki, więc musiałam się przemóc.

Drugim sposobem nauki języka było dla mnie oglądanie telewizji francuskiej (innej wówczas nie mieliśmy). Oglądałam seriale, głównie kryminalne. Najlepsze były te niemieckie czy amerykańskie, ale dubbingowane po francusku.  Do tej pory pamiętam serial o Inspektorze Derricku. Mówili tam tak powoli i wyraźnie,  że był to świetny kurs języka. Ponadto zawsze na początku pokazywali jak dokonano zabójstwa, więc nie musiałam skupiać się potem na fabule i mogłam koncentrować się na języku. Często nagrywałam dany odcinek na video i maltretowałam go w te i we w tę.

Drugim rodzajem programów jakie wówczas oglądałam były różne teleturnieje i gry. Szczególnie te gdzie odgadywano pisownie jakiegoś słowa.  Jednym z najlepszych z punktu widzenia nauki języka był "Motus".

Muszę przyznać,  że gdy tylko mój poziom języka stał się "komunikatywny" nie mogłam patrzeć już ani na te gry telewizyjne, ani na seriale kryminalne. Chyba mi się wówczas nieźle przejadly, ale spełniły swoją rolę edukacyjną.

Stopniowo poznawałam również sąsiadów,  a że ich angielski był dość kiepski, to zmuszona byłam próbować mych sił po francusku. W ten sposób nie wiadomo kiedy zaczęłam komunikować się po francusku, podczas gdy w domu z przyzwyczajenia używaliśmy cały czas angielskiego. Do czasum a dokładniej do dnia, gdy wracając skądś z mężem do domu napotkaliśmy jedną z sąsiadek, z którą zresztą zaprzyjaźniliśmy się potem na lata. Zaczęła do mnie mówić prostym francuskim najwyraźniej oczekując odpowiedzi, a ja odruchowo jak zwykle odpowiedziałam.  W tym momencie mój małżonek spojrzał na mnie zdziwiony i stwierdził "przecież ty mówisz po francusku całkiem dobrze!". 

No i skończyła sie laba! Od tamtej pory mówił do mnie tylko po francusku,  a ja mogłam ewentualnie odpowiedzieć po angielsku gdy brakowało mi jakiegoś słowa. 

Oj, gdybyście tylko mogli sobie to wyobrazić! Z dnia na dzień miałam wrażenie, że ktoś mi podmienił męża.  Ten francuski w jego ustach brzmiał jak język obcy, podczas gdy przecież to właśnie francuski był jego językiem ojczystym. Siła przyzwyczajenia:)

I tak nie wiadomo kiedy stałam się francuskojęzyczna.

 Ale te początki! Jakież to było skomplikowane! Na dodatek ja chciałam "już, teraz, zaraz", a tymczasem samodzielna nauka wymaga czasu i pokory. 

Oczywiście w obecnych czasach samoukom jest dużo łatwiej. Jest internet, Youtube, telewizja satelitarna i dziesiątki dostępnych materiałów do nauki języka. Niemniej jednak jedna rzecz się nie zmieniła, bo nadal potrzebna jest MOTYWACJA. 

Dlatego uważam, że niezależnie od epoki i możliwości  to właśnie motywacja lub jej brak może nam dodać skrzydeł lub je podciąć.

Podejrzewam, że wśród osób które doczytały ten wpis do końca są właśnie te, które posiadają ową motywację do nauki języka francuskiego. 

Im wszystkim napiszę więc po prostu: 

Bon courage! Bonne continuation!

***

Wpis ten napisałam zainspirowana nową akcją naszej grupy Blogów Językowych i Kulturowych.
15 dnia każdego miesiąca będzie się ukazywać wpis tematyczny na naszym wspólnym blogu. We wpisie tym znajdziecie linki do archiwalnych wpisów na blogach naszych członków.
W tym miesiącu wybraliśmy temat nauki języka obcego i związanych z tym trudności. Ponieważ do tej pory nie pisałam na ten temat, postanowiłam nadrobić to niedopatrzenie.

Link do wpisu na wspólnym blogu znajdziecie TUTAJ