"Odgracanie" na wsi

       Wczoraj popołudniu zarządziłam domowe "odgracanie". 

     

W naszej wiejskiej Arkadii na Południu jest to proces nieostający, choć optymistycznie wierzę ze końca tego odgradzania kiedyś dożyję :)

     

     Muszę przyznać, ze moje dążenia minimalistyczne są tu za każdym razem wystawiane na ciężką probe. W starym domu, który nieomalże od 200 lat należy do tej samej rodziny, zawsze może się trochę rupieci uzbierać. Na dodatek nie zawsze był on zamieszkały na stale, a pod koniec ubiegłego XX-go wieku (Boże jak to strasznie brzmi!), gromadzone tam były różnorodne niepotrzebne przedmioty (bynajmniej nie antyki).

     Wczorajsze "odgracanie" było małym etapem, ale i tak poczułam się dużo "lżej". Oczywiście asystowały mi wszystkie nasze koty, bo przecież muszą dokładnie wiedzieć co z domu wynoszę:)

Początek "odgracania"

         Kręciły się cały czas pod nogami... wskakując do przyczepy, na samochód ... Oto dwa z nich:

                                    

                                          Clio nadzoruje

Mona tez pilnuje

       W ostatecznym rozrachunku wczoraj pozbyliśmy się następujących przedmiotów (nieużywanych i niepotrzebnych):

Gotowe do wywiezienia

• stół
• szafka nocna
• wysoki taboret
• telewizor (2 sztuki)
• antena  TV
• drukarka do komputera
• dekoder telewizji cyfrowej
• DVD
• faks-telefon
• telefon stacjonarny
• telefon komórkowy 
• ekspres do kawy na gaz
• elektryczny ekspres do kawy
• zestaw talerzy i misek szklanych
• owalny garnek
• 5-6 starych lamp i żyrandoli
• pudełko z jakimiś drobiazgami (spakowałam je wiosna i już nawet nie pamiętam co tam było, ale widocznie nic czego by mi brakowało, bo go nigdy nie odpakowałam:)

       Oczywiście nie wywieźliśmy tych wszystkich rzeczy na wysypisko, bo większość działa i może się komuś przydać. Na szczęście mamy niedaleko Ośrodek Emmaüs. To stowarzyszenie  od kilkudziesięciu lat zbiera rzeczy niepotrzebne, czyści je i reperuje, a następnie sprzedaje po symbolicznie niskich cenach w swoich ośrodkach.  Kiedyś może poświęcę im osobny post, bo to bardzo ciekawe.