Mój Kraj Idealny - projekt Klubu Polki na Obczyźnie

Nad stworzeniem mego Kraju Idealnego pracuję od wielu, wielu lat i choć może nie jest widoczny dla osób postronnych, to ja staram się dostrzegać na co dzień choćby wyrywkowo pierwsze jego zarysy. Powiedzmy więc, że widzę oczyma duszy  wyraźniej te właśnie elementy, które w mym Idealnym Kraju byłyby istotne. 

Dodam, że całe życie mieszkam w Europie, choć wielokrotnie miałam okazję wyjechać poza jej granice.  I nigdzie nie czułam się tak bardzo Europejką jak np w Stanach. 

W Europie czuję się u siebie, jest moim domem i dobrze mi tu w prawie każdym jej zakątku. Mieszkałam kiedyś dość długo na Węgrzech, potem również podziwiałam cztery pory roku w Finlandii. Lecz ostatecznie przypadek (lub przeznaczenie) rzuciło mnie nad Sekwanę i to Paryż stał się od lat moim drugim domem. W tym roku mogę już napisać, że to właśnie we Francji spędziłam dokładnie połowę mego życia. I choć od niemalże czterech lat jestem w tygodniu w Belgii, którą bardzo lubie, bo stworzyła mi świetne warunki pracy, to właśnie Francja pozostaje moim prawdziwym domem obok Polski. 

Dlatego gdy nasz Klub Polki na Obczyźnie zapowiedział serię wpisów na temat Kraju Idealnego jaki chciałybyśmy stworzyć z 5 elementów polskich i pięciu z kraju zamieszkania, po głębokim namyśle postanowiłam przelać na papier (tzn na ekran) to co od lat wkładam do swego "życiowego sejfu". 

Na liście mojej nie będę wpisywać rodziny czy przyjaciół, bo jest sprawą oczywistą, że to oni znaleźliby się w mym Kraju Idealnym w pierwszym rzędzie. 

Co jeszcze bym chciała w nim znaleźć?

Elementy polskiego pochodzenia

1. Porządek 

Może wyda się wam to dziwne, ale nadal szokuje mnie ilość śmieci na francuskich ulicach i brak poszanowania dla ludzkiej pracy. Być może i w Polsce zachowania zmieniły się w ostatnich latach na gorsze. Niemniej jednak w Polsce z mych wspomnień ulice są czyste, dzieci nie rzucają śmieci pod nogi, a na trawnikach jest zielono. Jedynym regionem Francji, który był mnie w stanie zachwycić pod tym względem okazała się Alzacja. Tam jest inaczej, bo czysto, porządnie i cała wręcz tonie w kwiatach. Ale już Paryż, nawet sprzątany każdej nocy przez rzesze pracowników zakładów oczyszczania miasta, okolo południa ponownie jest zaśmiecony. A co się dzieje gdy zastrajkują śmieciarze! Przeżyłam parę takich strajków i nikomu nie życzę, bo fetor na ulicach był okropny.

Nawet na południu, u nas na wsi mam odruch wyciągania torby plastikowej i zbierania puszek, butelek podczas spaceru. Po prostu nie mogę zostawić np plastikowej butelki na skraju winnicy czy lasu. A takie odpady coraz częściej szpecą tamtejsze pejzaże.  Krótko mówiąc, porządek zabrałabym raczej z Polski.

2. Sklepy dzielnicowe

Te malutkie sklepiki gdzie można kupić w każdej prawie chwili zapomnianą śmietanę czy sól, to bardzo sympatyczny element mego Idealnego Kraju. W Polsce takich Żabek czy Biedronek jest pełno. We miastach Francji takie sklepiki już prawie zanikły. A jeśli nawet coś jest to tzw. "Arabe du coin" czyli relatywnie drogi sklep otwarty 24 h na dobę, którego właścicielem jest często osoba pochodząca z Afryki Północnej. Jest tam na ogół drożej i trudno poczuć się swojsko. No ale jak kogoś przypili to lepszy takim niż żaden…  

Natomiast na wsi coraz mniej jest  sklepików spożywczych. Zależy to oczywiście od regionu, ale u nas na wsi (Roussillon) przez dwa lata nie było w ogóle sklepu, bo poprzedni splajtował. Dopiero trzy lata temu pewna młoda kobieta otworzyła go ponownie i zrobila też kącik z barem. Można u niej zamówić nawet pizzę w niektóre dni.  Można też coś wypić i pogadać. Albo kupić wina lokalnych winiarzy. To ważny punkt spotkań i każdy stara się tam zajrzeć od czasu do czasu, choć przecież po większe zakupy i tak wszyscy jeżdżą kilka kilometrów dalej do miasteczka. 

Tak, zdecydowanie, polskie sklepiki dzielnicowe mają się stosunkowo lepiej w Polsce i są naprawdę świetnie zaopatrzone.

3.  Zaradność i szacunek do pracy

Znów pewnie się zdziwicie, ale uważam, że polska zaradność nie ma sobie równej. A już jej francuski odpowiednik jest słaby, wręcz słabowity. Polak potrafi, Polak da radę, Polak się nie podda. Polak prze do przodu.  Francuzi natomiast oczekują, że manna spadnie im z nieba. Francja jako państwo jest wręcz nadopiekuńcza. Ileż to razy słyszałam, że komuś "nie opłaca się" pracować, bo tyle samo dostanie pozostając przez jakiś czas na bezrobociu. I oni uważają to za normalne. 

Bezrobotny jest ciągle jeszcze potrzegany negatywnie w Polsce. Młodzi pracują wszędzie i to widać. Owszem, słyszałam o umowach śmieciowych. Ale chodzi mi o to, że młodzi pracują często i chcą się posuwać do przodu. To mój małżonek zwrócił mi uwagę na ilość młodych osób np w polskich usługach… Francuzom się pracować nie chce, stąd coraz większy problem z imigracją… Oczywiście nic nie jest białe czy czarne, ale stanowczo polska zaradność i uszanowanie pracy byłyby cechami dominującymi w moim Idealnym Kraju. 

4. Nauka języków obcych

To chyba punkt bezdyskusyjny. Polacy lubią uczyć się języków obcych. I to nie jednego a kilku. Polski jest trudny, więc może dzieki temu łatwiej nam wchodzą do głowy inne języki. 

Tu Francja stanowczo przegrywa. Jeśli w CV Francuza wpisane jest dumnie, że jest "trilingue"to znaczy konkretnie, że zna francuski, duka po angielsku i umie się zapytać o godzinę po hiszpańsko:) Niestety w większości przypadków nie jest to przesada i to nawet wśród młodzieży. 

Czyli zabieram do mego Idealnego Kraju polskie zdolności językowe i system nauczania języków obcych (szkoly publiczne i prywatne, kursy i lekcje prywatne).

5. W moim Kraju Idealnym muszą być też prawdziwe lasy z grzybami, poziomkami i jagodami. A wśród nich prawdziwe rzeki do spływów kajakowych jak na Czarnej Hańczy i prawdziwe pojezierza z jeziorami jak na Mazurach (tymi ze strefy ciszy i z rybami:)…

Elementy pochodzenia francuskiego

1. Gastronomia i umiłowanie jedzenia jako istotnej części życia codziennego. Bogactwo ryb, owoców morza, mięs, rodzajów przypraw, owoców i jarzyn… Ach to prawdziwy temat-rzeka.  

2. Regularne pory posiłków i uregulowane zasady co się je o której. Podoba mi się systematyczne jadanie posiłków. Nie twierdzę, że każdy musi jeść ciepłą kolację po 20-ej, ale sama zasada jadania posiłków o konkretnej godzinie. W Polsce zbyt często jada się "nie posilki" kiedy popadnie: ciastko o 11-ej rano, kanapkę o 16-ej, talerz zupy o 18-ej. 

Nie lubię kiedy mi się wciska na siłę coś do jedzenia o dziwnej porze tylko dlatego, że przyszłam w gości i "na pewno jestem głodna". Nie szokuje mnie gdy umawiam się z koleżanką, że do niej wpadnę w porze lunchu, a ona mnie się pyta czy będę przed czy po posiłku, bo zależnie od tego albo zjemy razem, albo ona postara się zjeść wcześniej.  No i lubię umawiać się z kimś na spotkanie na lunch czy kolację, bo dzielenie z kims posiłku jest czymś co sprawia przyjemność. 

No i przede wszystkim nie lubię rozmów o polityce czy o pracy podczas jedzenia. Francuzi kochają się w rozmowach o jedzeniu podczas jedzenia. Wspominają ulubione dania, przepisy i analizują zjadane potrawy. Pytaja się czy ci smakuje i co lubisz. I raczej rzadko ktoś cię będzie namawiał na ciasto jeśli odmawiając wpomnisz o diecie. Tak, pod tym względem jestem chyba "sfrancuziona" :)

3. Żeby Kraj Idealny mógł być jeszcze wspanialszy, to musi mieć odpowiednią sieć dróg, autostrad, linii kolejowych i połączeń lotniczych. Te akurat zabrałabym z Francji, bo uważam, że są świetne. Autostrady są dobrze rozbudowane i tylko należy unikać pewnych dat lub pór, aby nie stać w korkach. 

Linie szybkich kolei są po prostu super i jeśli zaplanujecie podróż odpowiednio wcześniej to nie są drogie. Ileż to razy kupowałam bilety z Brukseli do Paryża po 22€ w jedna stronę (Thalys). Albo z Paryża do Perpignan za 30 €. Nawet dwa czy trzy razy zdecydowałam się na 7-godzinną podróż TGV z Brukseli do Perpignan za 29€ (bez przesiadki). Wystarczy siê dobrze zorganizować. Gorzej jeśli chcecie pojechać dokądś w ostatniej chwili, bo to już zabawa dla bogaczy, bo np bilet Paryż - Bruksela kosztuje wówczas (2 klasa) 90 € zamiast 22 €. 

Gdy bilety na pociąg są drogie, pozostaje jeszcze możliwość połączeń samolotowych. Na szczęście we Francji jest wiele lotnisk, sporo linii regularnych i tanich lowcostów, więc wybór jest niezły. Choć pod tym względem Polska zaczyna mieć również coraz więcej atutów.

Ekrany w nowszych TGV pokazują na bieżąco prędkość pociągu

4. Zabrałabym też różnorodność regionów Francji i choćby malutką cześć jej zabytków. Każdy region, miasteczko czasem nawet wioska, posiadają we Francji prawdziwe skarby. Polska ma niestety niefart to położenia geograficznego i czupurnych sąsiadów. Przez to tak wiele strat ponieśliśmy na przestrzeni wieków jesli chodzi o zabytki… Zabieramy więc do Kraju Idealnego choćby tylko część zabytków francuskich… 

5.  Wina i winnice - to ostatni punkt mego programu, ale nie wyobrażam sobie Kraju Idealnego bez win i francuskich winnic. Ich różnorodność, piękno pejzaży, wszystkie festiwale i święta win… Nie pijam piwa czy mocniejszych alkoholi, więc mogę sobie pozwolić na zabranie do Kraju Idealnego wszystkich winnic Francji… i tych alzackich, i tych z Szampanii czy Burgundii. Nie zapominając o Bordeaux czy naszym Roussillon. Do tego  Pays de Loire, Prowansja, Langwedocja itd itd

Jaka wielka szkoda, że wyczerpałam po pięć punktów z każdego kraju. Na zakończenie dodam tylko, że jest jedna rzecz wspólna, którą bym zabrała do mego Idealnego Kraju i z Polski i z Francji - TEATR.  

Jako bonus zabieram więc wszystkie teatry paryskie i w ogóle francuskie

 oraz warszawskie i w ogóle polskie…

Vive la Polofrance! 

Vive la Franpologne!