Pissaladière - francuski specjał z okolic Nicei

Gdy po raz pierwszy usłyszałam przed laty nazwę pissesaladière, nie miałam pojęcia o co chodzi, ale niezbyt dobrze mi się skojarzyło.

Chcecie wiedzieć dlaczego? 

Pierwsze co mi  przyszło do głowy to dwa słowa:  pisser  (sikać) i saladier (salaterka)

Okazało się jednak szybko, że nazwa nie ma na szczęście żadnego związku z żadnym z tych dwóch słów. 

Zobaczyłam coś podobnego do pizzy, ale bez sera i pomidorów... za to z duszoną cebulą... 

Prawdę mówiąc dziwnie to wyglądało i na dodatek było na zimno, pokrojone w małe kawałki i podane jako przekąska w tym samym czasie co aperitif przed kolacją. 

Spróbowałam bez przekonania, bo na cebuli widać było fileciki słonych anchois i czarne oliwki. Nie było to jakoś kolorowe i nie wyglądało zbyt efektownie.

Ale ten smak! 

Słodkawa cebula, słone ancois i oliwki. Wszystko na cieście chlebowym... 

Przepyszne! I jak się okazało bardzo proste do zrobienia.

Dlatego zgłaszając się do akcji W 30 kuchni zainicjowanej na blogu Owsianka i Kawa

nie miałam ochoty pisać o zbyt oczywistych specjałach kuchni francuskiej, lecz właśnie o pissaladière.

Jest dość mało znana poza granicami Francji i nawet w jej granicach nie wszędzie, jako iż jest to typowe danie regionalnej kuchni nicejskiej.

Moim zdaniem warto o niej więc wspomnieć.

Ja najczęściej używam achois z Collioure (LINK), bo sa bardzo dobrej jakosci... Cebula lagodna i czarne oliwki.

Cóż więc oznacza nazwa pissaladière? 

Pochodzi ona od słowa pissalat, co po nicejsku oznacza pikantną przyprawę o konsystencji kremu,  na bazie zmacerowanych sardynek i słonych.

Dodawano ją do duszonej cebuli i zapiekano na cienkim cieście chlebowym. Skojarzenie z pizzą nasuwa się od razu, ale to jednak nie to. 

Przede wszystkim jada się ją lekko ciepłą lub zimną. Składniki są niezmienne, no i jak już wspomniałam nie ma żadnych pomidorów czy sera. 

Danie proste i niekosztowne. Danie bardzo oryginalne i praktyczne. W naszych czasach uproszczone, bo często z samych anchois ( bez sardynek)

Ruszajmy więc do kuchni i do pracy!

Jakie składniki będą nam potrzebne?

- ciasto chlebowe lub na pizzê - 40 dag (ja często kupujê gotowe, ale to domowe jest byłoby lepsze)
- kilogram cebuli (najlepiej łagodnej odmiany)
- 30 dag solonych anchois
- ok 15 czarnych oliwek z Nicei (malutkie), ale te greckie też mogą być
- ewentualnie 1- 2 łyżki cukru
- zioła prowansalskie
- oliwa z oliwek
- pieprz
(Uwaga, nie solić, bo przecież anchois są już bardzo słone)

Cebulę obrać i pokroić w cienkie krążki. Wrzucić na rozgrzaną na głębokiej patelni oliwę (ok 5 łyżek).  Dodać świeżo zmielony pieprz, zioła prowansalskie i ewentualnie cukier. Im bardziej łagodna jest cebula, tym mniej cukru.
Gdy cebula zeszkli się (ale nie zrumieni), dodać pokrojone anchois (zachować kilka filetów do dekoracji) i wymieszać. Można też dolać resztę oliwy z zalewy anchois.
Pod wpływem ciepła anchois znikną wśród cebuli dodając jej smaku. Smażyć uważnie mieszając, aby cebula się nie przypaliła.
Odstawić do wystygnięcia.

Następnie rozsmarować uduszoną cebulę na surowym cieście, udekorować filetami z anchois i oliwkami i włożyć do rozgrzanego do 220° piekarnika.
Piec 15-20 minut obserwując brzegi.

Przed upieczeniem

Po wyjęciu z piekarnika

Ostudzić i spożywać letnia lub zimna pokrojona w trójkąty lub w mniejsze prostokąty.
A do tego lekkie, różowe wino z Prowansji (np Bandol)

Proste prawda?

Wypróbujecie ten przepis?

A po moim francuskim daniu z Nicei 

zaprosi was do swej kuchni Agnieszka z Aosty we Wloszech. 

Zajrzycie na jej bloga Ciekawa Aosta  dokładnie dzień po publikacji mojego przepisu, 

a poznacie wówczas również specjał z tamtego regionu.

__________________________________

#notatkiniki #notatkinikiblog #w30kuchni

A może wolicie ugotować prawdziwą zupę cebulową? Też jest bardzo prosta w przygotowaniu. Przepis znajdziecie tutaj.