Wiosennie o feriach zimowych w naszej Południowej Arkadii

Widok na Canigou

    Jaka szkoda, że ten tydzień już się kończy… Oczywiście nie chodzi o tydzień jako taki ale o mój  urlop, który kończy się wraz z nadchodzącą niedzielą. Dobrze było zwolnic rytm, pomieszkać w domu, pogłaskać kota… Nawet teraz mam w pobliżu trzy "asystentki", a dwa inne kociaki siedzą na tarasie wygrzewając się w wiosennym już słońcu.

   W sumie nie widziałam w tym roku prawdziwej zimy. Deszcze, szarugi tak, ale zimy ze ślicznym śniegiem nie. Dziwny ten rok i wiosna staje się wszechobecna. 

Rosną już dzikie szparagi, kwitną mimozy i migdałowce. Jeszcze tydzień, dwa i sady brzoskwiniowe pokryją się różowym kwieciem.

    Tydzień urlopu to i mało i dużo. Pierwsze dni to regeneracja po intensywnych kilku tygodniach po świętach. Potem radość, że nie trzeba jeszcze wracać i chęć korzystania z każdej chwili, chęć patrzenia na świat przez różowe okulary zwane "slow life". Praca fizyczna w winnicy jest prawdziwą przyjemnością gdy świeci słońce i można zdjąć nawet kurtkę. Jest o tyle większą przyjemnością, że nie jest obowiazkiem ani pracą codzienną. Po paru godzinach spędzonych na podwiązywaniu młodych pędów do kijków czułam się jak pionier ujarzmiający naturę. Aż się sama z siebie śmieję, bo jako typowy mieszczuch zachwycam się kilkugodzinną pracą "na roli", ale pewnie po dwóch, trzech dniach po osiem godzin, padłabym drętwa i nie ruszyłabym się przez następne parę tygodni :))

Nie mam aspiracji udawania, że taka jestem mocna i wytrwała. Po prostu było przyjemnie i słonecznie. 

   Przyjemne było też zrywanie gorzkich pomarańczy u sąsiadki (za jej zgodą naturalnie, już choćby dlatego, że w ogrodzie jest duży pies:)). Trochę czasu zabrało krojenie owoców i smażenie konfitur. Jeszcze tylko ubieranie słoiczków, ale to już w przyszły weekend.

   Pogoda była mieszana. Dziś akurat jest ciepło i słonecznie. Były jednak też dni wietrzne i nawet jeden deszczowy. Wówczas to siadłam do biurka i napisałam o widzianej przed urlopem sztuce o Marii Skłodowskiej (klik tutaj). 

   Było też gotowanie bigosu dla znajomych, co obiecałam im już w zeszłym roku, a odbyło się wczoraj. 

   Akcja propagowania :)) polskiej kuchni powiodła się, bo były też dokładki. Chyba im naprawdę smakowało, bo inaczej zadowoliliby się jedną porcją :)

   Było też wyjście kulturalne do teatru w Perpignan. Spektakl satyryczno-muzyczny. Dla mnie prawdziwe odkrycie. Może jeszcze wrócę na blogu do owego wieczoru…

   Jutro wieczorem ruszam więc ponownie w drogę, ale nawet jeśli nie widziałam zimy i sporty zimowe widziałam tylko w TV (w końcu trwają igrzyska w Soczi), to wrócę do pracy z podładowanymi akumulatorami. A póki co idę korzystać jeszcze ze słońca i slow life pozostawiając was z kilkoma migawkami fotograficznymi z porannej przejażdżki po okolicach naszej Południowej Arkadii.

Kwitnące mimozy, a w tle Canigou

I jeszcze raz wszechobecny Canigou