Kalendarz Polki na Obczyźnie 2017

   Szalony pomysł powstał  i zaistniał. Jak zobaczycie na zdjęciach, projekty Klubu Polki na Obczyznie przestały być jedynie wirtualne i przybrały konkretną, papierową formę książki - kalendarza.

   Kalendarz ma twarde okładki i zawiera wiele zdjęć, szkiców, tekstów i wierszy. Wszystkie są autorstwa naszych Klubowiczek, a zostały zebrine (i wybrane) przez założycielkę naszego Klubu Magdę, mieszkającą aktualnie w Kairze.

   To ona wszystko przymyślała, zorganizowała, zrobiła skład i korekęe i wydała nasz Kalendarz. Już w lipcu pierwsze z nas otrzymały swoje zamówione egzemplarze, ale na jesieni ma byc dodruk, więc moze i wy zdolacie zamowić swój egzemplarz.

Link do fanpage'a tego projektu : Kalendarz Polki na Obczyźnie i fragment znajdującego się tam opisu:

Znajdziecie w nim
- ok. 34 zdj. kolorowe i 25 czarno-białych - zdj. Polek z Klubu oraz autorstwa Polek z ich podróży po świecie,
- ponad 30 ciekawostek z różnych krajów, a także opisy kilku ciekawych miejsc...
- ok. 20 przepisów, w tym wiele lokalnych z najdalszych zakątków świata, wszystkie sprawdzone przez nasze Klubowiczki i bardzo proste do przyrządzenia
- ok. 28 stron tekstu - opowiadania bardziej lub mniej zmyślone - wszystkie autorstwa Polek z Klubu Polki
- przepisy na maseczki
- kilkanaście szkiców naszych Klubowiczek
- kilka kolorowanek
- 3 quizy z wiedzy o wiecie - znanych ludziach i zabytkach
- kilka wierszy autorstwa Polek z Klubu
- kilka opisów książek wydanych przez Klubowiczki

KONKURS *** KONKURS ***  KONKURS

Póki co postanowiłam przeznaczyć jeden z moich egzemplarzy dla czytelnika lub czytelniczki mego bloga, który przyśle do 30 sierpnia 2016 do północy krótki tekst opisujący pierwszy dzień roku szkolnego, tego który najbardziej wam utkwił w pamięci.

Wybór będzie absolutnie subiektywny, Kalendarz powędruje do osoby, która napisze najciekawszy, najbardziej wzruszający (interesujący, oryginalny itd.) tekst.

Teksty proszę wysyłać na adres notatkiniki@gmail.com lub przesłać w prywatnej wiadomosci fanpage'a. Można też wstawić tekst w komentarzu pod wpisem.

Wybrany tekst (nie musi być długi) zostanie opublikowany i dodany w tym wpisie 31/08/2016.

*****

Aktualizacja 31/08/2016

Dziękuję wszystkim osobom, które przysłały mi teksty; dziękuję za udział i poświęcony czas. Jak zwykle wybór "laureata" był bardzo trudny. Najchętniej wszystkim bym wysłała po Kalendarzu, ale niestety mam do dyspozycji tylko jeden.

Po zastanowieniu postanowiłam, iż nasz Kalendarz otrzyma Ania Kitka (http://loveeatandworkinparis.com ) 
Za jej zgodą publikuję poniżej otrzymany od niej tekst.

*****   Wbrew temu, czego uczy nas dzisiejszy internet, czyli że powrót do szkoły musi być przerąbany, bo przecież szkoła to bezsensowna kopalnia talentów, to mi akurat od dzieciaka ten wczesno jesienny okres bardzo się podobał. I nie chodzi mi tu wcale o te wszystkie, piękne, spadające liście z drzew, o ten przyjemny wiaterek, który mizia mnie po policzkach. Ja po prostu szkołę lubię! Nie, nie byłam kujonem, lizusem, nerdem i tak dalej. Ja po prostu szybko się nudzę, wakacjami również szybko się nudziłam, głupia ja! Może gdyby moi rodzice posiadali niezliczoną gotówkę i wakacje spędzałabym na wyspach, jakichkolwiek, to do budy wracać bym nie chciała. A tak wracałam z szerokim uśmiechem na mojej młodziutkiej, bez zmarszczkowej wtedy twarzy. Przygotowania do szkoły to było dla mnie nie lada wyzwanie. Kupowanie zeszytów, piórników, kolorowych gel-penów, najlepiej zapachowych. Nie będę ściemniać, ja to po prostu uwielbiałam. Ale high levelem był dopiero wybór mojego outfitu na pierwszy dzień szkoły! Idealnie wyprasowana, koniecznie biała bluzka, jeansowa rozkloszowana spódnica i białe, grube rajstopy. Buty jeszcze z tamtego roku, bo z braku pieniędzy wcześnie nauczyłam się dbać o swoje przedmioty. Oprócz wszystkich tych przygotowań, oczywiście w brzuchu ściskało mnie z radości, bo pierwszy dzień szkoły to pierwszy dzień spotkań z uczniami w klasie! A że od dziecka byłam duszą towarzystwa, mimo że mało mówię, to nie posiadałam się z radości, że na przerwie znów będę mogła wymieniać się karteczkami z segregatora z Królem Lwem na przodzie.

   I oto nadszedł! Pierwszy dzień ostatniej klasy podstawówki. Trzecia klasa. Po tym roku przeniosę się na wyższe piętro i nie będę już maluchem! Byłam podekscytowana, pełna energii, pełna tyłu pozytywnych uczuć, że w sumie teraz myślę, że jednak może byłam kujonem. Aż w trakcie lekcji przygotowawczej, zachciało mi się siku.

- Tak Aniu? – zapytała wychowawczyni 3B, zauważywszy moją rekę w górze.

- Czy mogę wyjść do toalety?

- Naturalnie.

   W podskokach ruszyłam w stronę damskiego WC, zrobiłam siku, podciągnęłam białe, grube rajstopy i poszłam myć ręce. W toalecie nie byłam sama, bo rączki myła także mała blondyneczka „pierwszak”. Po chwili spojrzała w moją stronę, nieprzyjemnie obcinając od góry do dołu, by w połowie swojej mało dyskretnej czynności odezwać się piskliwym głosikiem:

- Ja przepraszam, ale to jest toaleta dla dziewczynek, nie dla chłopców!

Coooo! Tyle przygotowań tej okropnie uciskającej w szyję białej koszuli i tych cholernych, grubych rajstop, tylko po to, by zostać pomylonym z chłopakiem w pierwszy dzień szkoły.

Dodam, że wyrosłam na całkiem niezłą laskę, mimo męskiego typu urody ?!

NIE idź do szkoły, tam zrobią z Ciebie kogoś kim nie jesteś... J   *****

*****

Ale to nie wszystko, bo postanowilam ustanowic druga nagrode dla Kamili, ktora nadesłała mi ponizszy tekst.
A nagroda jest książka naszej Klubowiczki , Julii Raczko "Gdzie jest Julia".
A oto tekst Kamili:
*****
Kiedy byłam w gimnazjum, zupełnie przypadkowo zaczęłam uczyć się języka francuskiego. Z braku innych interesujących mnie zajęć pozalekcyjnych, zapisałam się na francuski, który wcześniej w ogóle mnie nie interesował. Kiedy poinformowałam o tym wyborze moją rodzinę, nie okazali entuzjazmu, a tata stwierdził, że i tak do niczego mi się to nie przyda. Bardzo się jednak mylił, bo obecnie mam licencjat z filologii romańskiej. Wracając do czasów szkolnych, chodziłam na lekcje francuskiego przez dwa lata. Nauczycielka dojeżdżała do nas z miasta oddalonego o kilkadziesiąt kilometrów. Zawsze była trochę na dystans. Myślę że po prostu nie lubiła uczyć. Na koniec trzeciej klasy gimnazjum pożegnałyśmy się, myśląc że to nasze ostatnie spotkanie.
Moje zdziwienie było niewyobrażalne, kiedy na rozpoczęciu roku szkolnego w liceum, w zupełnie innym mieście, do którego przeprowadziłam się w wakacje, zobaczyłam właśnie moją nauczycielkę francuskiego. Okazało się, że będzie wychowawczynią naszej klasy. Miałam mieszane uczucia. A kiedy zobaczyła mnie i powiedziała tylko "Czy my się skądś nie znamy?", utwierdziłam się w przekonaniu, że wolałabym trafić na kogoś innego. 

*****

Kalendarz Polki na Obczyźnie podróżuje po świecie, a oto galeria jego zdjęć.

GALERIA ZDJĘĆ

Okładka autorstwa naszej Klubowiczki ze Słowenii
Kasia Riznar Illustration
 a oto i jej strona www 

SZWECJA - Agnieszka
blog : Zapiski Szweckie

WŁOCHY - Agnieszka
blog : Ciekawa Aosta

AMERYKA POLUDNIOWA - Ewelina
blog : One Way to Freedom

NIEMCY-MALTA - Justyna
blog : More Malta

FRANCJA - Karolina
blog : Francuskie życie



HOLANDIA - Gosia
blog : Wśród wiatraków i tulipanów



WIELKA BRYTANIA - Dominika
blog: My (not) so ordinary days

WIELKA BRYTANIA - Sadeemka
blog : Blog o życiu w Anglii

Kalendarz wśród winnic Mojej Południowej Arkadii
na południu Francji w regionie Roussillon

Kalendarz w Mej Północnej Arkadii, czyli w Brukseli

Podróżująca po całym świecie Kasia z bloga Kanoklik
również ma swój egzemplarz

HISZPANIA - Dorota
blog : Kropla Arganu

WIETNAM - dr Ania
blog : Czekolada z farszem
(zdjęcie dodane 25/08/2016)

KANADA - Monika ma swój egzemplarz w Toronto
blog : 6757 km
(zdjęcie dodane 31/08/2016)