Polska żona Francuza raz jeszcze...

      

W nawiązaniu do mego poprzedniego wpisu o majówce i wierszu polskiej żony Francuza, dostałam dziś mail z wierszem Lucynki, mej wieloletniej polskiej przyjaciółki (i Pecetki, dla wtajemniczonych) poznanej już na miejscu we Francji w jednym z mych pierwszych miejsc pracy...

      Wiersz mi bardzo przypadł do gustu, więc poprosiłam o zgodę na podzielenie się nim z czytelnikami mego bloga...

                                                                /... /

                                 Mieć za męża Francuza, to odpowiedzialność duża
                                 Kulinarny ciągły stres, bo wiadomo jak to jest
                                 Gdy Francuzi się spotkają, o jedzeniu rozmawiają
                                 Potrawy sprzed kilku lat, to ich żywioł, to ich świat!

                                No I wino, to jest temat! Lepszy niż jakiś poemat
                                Który rocznik, co za kolor, nowy zapach, jaki smak
                                Czy to róża czy poziomka, może jakiś inny kwiat…

                                Wdzięczny temat do dyskusji, bez polityki, bez kłótni
                                Różne przypuszczenia snują, przy tym zdrowo degustują
                                Pani domu rada temu, krząta się, po kuchni lata
                                Mięsko, sosik, bukiet jarzyn, no i jeszcze ta sałata

                                Tu pomiesza, tam pokroi, doda pieprzu i ciut soli
                                No i deser.  Bez deseru przecież posiłek to zero.              
                                Na zakończenie – owacja! A jej śni się restauracja.

                                                                                        2013 Lucyna G.