TRYPTYK: Campo Santo - Cmentarz Zachodni w Perpignan - Rok blogowania.

W murze przy bramie wejściowej
pozostawiono ciekawskim turystom
możliwość zajrzenia na dziedziniec Campo
Santo nawet poza godzinami otwarcia
zabytku.

Uliczka, która prowadzi do bocznego
wejścia do Katedry Sw. Jana (na wprost)
i do wejścia do Campo Santo (z prawej)

Chciałabym wam dziś pokazać dwie ciekawostki związane z cmentarzami w Perpignan.

Pierwsza to Campo Santo, jeden z najstarszych cmentarzy średniowiecznych zachowanych w Europie.

Jest taki inny, bo otoczony galeriami krużganków, ale zamurowanych.

    To pod tymi łukami znajdowały się nisze grobowców i tam chowano przedstawicieli co dostojniejszych rodów okolicznej szlachty i miejskiej burżuazji (nie zapominajmy, że w Średniowieczu był to w Perpignan okres Królestwa Majorki). Na murze widoczne są do tej pory herby niektórych rodzin. Pośledniejszych zmarłych (mniej "zasobnych" powiedzmy) chowano w centralnej części, czyli na dziedzińcu.

    Campo Santo powstało jako cmentarz przylegający do Katedry na początku XIV wieku. Po rewolucji zaniechano pochowków na terenie Campo Santo z powodu "złych warunków sanitarnych". Teren wzięło pod swój zarząd wojsko urządzając tam stajnie i magazyn. Dopiero w 1825 Kościół przejął ponownie Campo Santo. Zburzono wówczas zachodnią galerię i zbudowano Seminarium Diecezjalne.

    W 1907 roku, w dwa lata o wprowadzeniu we Francji rozdziału Państwa od Kościoła , seminarium przeszło w ręce władz państwowych. Wówczas to żandarmeria objęła w posiadanie  Campo Santo i pozostała tam aż do początku lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku, choć już w 1910 zespół cmentarny Campo Santo figurował na liście zabytków historycznych. W latach 90-tych dokonano remontu i rewaloryzacji zabytku i od tamtej pory można go zwiedzać. 

    Czasami na Campo Santo organizowane są koncerty pod gołym niebem w czasie letnich festiwali. Ja sama byłam tam kilka lat temu latem na wspaniałym koncercie mego ulubionego tenora Roberto Alagni. Dziwne to jednak uczucie słuchać muzyki mając świadomość, że to cmentarz, a nie amfiteatr...

Podobne Cmentarze (Campo Santo)  istnieją  ponoć tylko w Orleanie (Francja) i w Pizie (Włochy).

Tablica informacyjna obok Katedry. Ten kwadrat za Katedrą, to właśnie teren Campo Santo
(w wolnym tłumaczeniu : Święta Kwatera)

*********************************************************************************

    Druga ciekawostka o jakiej chciałabym dziś napisać to niespotykane według mnie parterowe grobowce, do których trzeba się wspinać po drabince, by złożyć kwiaty. Zobaczyłam je na Cmentarzu Zachodnim w Perpignan, jednym z czterech miejsc pochówku w tym mieście. 

Podobno był okres, gdy panowała moda na takie "ogródki" na grobowcach zamiast grobowców w stylu małych domków. Muszę przyznać, że dziwnie to wygląda z tymi metalowymi schodkami, drabinkami...

Choć znalazłam też kwaterę z grobowcami jednopoziomowymi,
ale bez "ogródków".  Kwiaty składane są przed grobowcem.
Przed niektórymi były takie dziwne
ogromne rowy z kładkami (zdjęcie u góry) ,
ale nie znalazłam wyjaśnienia do czego służyły.

Wśród zwykłych, cywilnych grobowców dostrzec można na Cmentarzu Zachodnim  kwaterę żołnierzy poległych podczas pierwszej wojny światowej.

Kwatera żołnierska poległych w I wojnie światowej to krzyże żołnierzy francuskich obok muzułmańskich nagrobków walczących po tej samej stronie strzelców wyborowych z Senegalu, Algierii i Maroka.

*********************************************************************************

Ostatnia część mojego tytułowego TRYPTYKU dotyczy również przemijania, a raczej samego mijania, bo póki co blog będzie nadal kontynuował swoje istnienie.

Mija bowiem dokładnie rok od mojego pierwszego wpisu na blogosferze. 

Wiele się od tamtej pory nauczyłam. Innym , bardziej "ciekawskim" okiem spoglądam na otaczający mnie świat. Myślę, że zauważam więcej interesujących rzeczy wokół mnie.

Tematy poruszane przez ten pierwszy rok są bardzo różnorodne, bo i moje życie ma wiele aspektów. 

Nie robiłam żadnych prognoz czy planów rozwijania bloga. Ciesze się zatem, że aż tyle osób tu zagląda, a niektórzy decydują się również na pozostawianie komentarzy. 

Na dzień dzisiejszy blog ma 51 obserwatorów i dziś jeszcze zostanie prawdopodobnie przekroczony próg 35 i pół tysiąca wizyt. 

Dla jednego to niewiele, dla innego sporo.

 Dla mnie zaś to bardzo wiele, bo wielką satysfakcją jest pisanie DLA CZYTELNIKÓW. 

Inaczej można sobie pisać pamiętnik do szuflady:)

Dlatego dziękuję wam wszystkim za ten wspólny pierwszy rok w blogosferze....

A taki był początek dokładnie rok temu KLIK TUTAJ