Wspomnień czar - wiersz "Znoszę" i polska majówka pod Paryżem 2004

   Kilka lat temu, a nawet więcej niż kilka, bo dokładnie w roku pańskim 2004... miałam okazję uczestniczyć w  polskiej majówce pod Paryżem nad rzeką Marną. Zaprosili nas na nią zaprzyjaźnieni rodzice dziewczynki, z którą mój starszy syn chodził wówczas na dodatkowe zajęcia z języka polskiego do   szkoły polskiej przy ulicy Lamandé w XVIIej dzielnicy Paryża.

   Pamiętam, że na majówce było kilkadziesiąt osób, a mój mąż okazał się jednym z trzech chyba francuskich małżonków, gdyż wszyscy pozostali uczestnicy byli Polakami zamieszkałymi na stałe we Francji.

   Każdy przywiózł ze sobą jedzenie, picie, piłki, kocyki, krzesełka i tak naprawdę to wówczas dopiero zobaczyłam jak może wyglądać prawdziwa majówka.

                     Były rozmowy, trochę sportu i dużo śmiechu...

"Majówek" było w 2004 roku kilka, głównie w czerwcu i na początku września...
Na dole z prawej recytatorka poniższego wiersza (ale chyba to nie autorka wówczas recytowała)

W pewnym momencie jedna z roześmianych pań, najwyraźniej dobrze znana większości uczestników, zaczęła deklamować wiersz o losie polskiej żony we Francji... Nie była to chyba jednak autorka utworu, choć ręki nie dam sobie uciąć :)

Zatytułowany był "Znoszę" i jak, widać zrobił na mnie wrażenie skoro pamiętałam o nim przez tyle lat. Nieco później dowiedziałam się, że autorka nazywa się Agata Kalinowska-Bouvy, jest poetką i tłumaczką.

Ciekawa jestem jak wam się spodoba...

***

   Znoszę

   Kocham męża cudzoziemca i kraj mej emigracji
   Gdzie wiodę swe życie, a nie czas wakacji
   I z miłości do mego męża ukochanego
   Znoszę różne dziwactwa dnia codziennego
   A zatem: obiad w południe na drugie śniadanie
   I w sierpniu na wakacje zawsze wyjeżdżanie
   I ten udziec jagnięcy podawany w niedziele
   Kiedy się zbiera rodzina lub jego przyjaciele
   I to, że "piękną matką" nazywam teściową
   I nawet tę idiotyczną przerwę obiadową
   I to, że naprawdę małe jest "petit" śniadanie
   Gdzie tylko rogalik i kawę się dostanie
   I te korki, gdy wraca się z każdego week endu
   I te soldy paryskie, co doprowadzają do obłędu
   i na święta tę z marskością tłustą wątróbkę kaczą
   I to, że moje nazwisko panieńskie ciągle przeinaczą
   I to, że nie wiecie, co to znaczy nie mieć zielonego pojęcia
   I to, że na Wielkanoc jecie maleńkie mleczne prosięcia
   I to, żeście zburzyli bastylię i zgilotynowali królową
   I, że łykacie z octem żyjącą ostrygę surową
   Że nie pijecie do kolacji gorącej z cytryną herbaty
   I to, że macie same kuzyny, a nie cioteczne braty
   Że to, co się wasz kompot, naszym przecierem nazywa
   I to, że żywcem udka się z t---a żabie wyrywa
   I, że jecie ślimaki, które wcześniej głodzone
   Muszą się tydzień wyśliniać na soli położone
   I to, że na Wigilie, jak jakie bezbożniki
   Podajecie pieczone z kasztanami indyki
   I, że bagietka ma metr i gracie w żelazne kule
   A przy odpływie morza wydłubujecie mule!
   I znoszę to dnia każdego, jak te męki, katusze
   Z miłości do męża, nie inaczej, bo przecież nie muszę
   I nic to, że obrączkę na lewej ręce mam jak rozwódka
   Lecz cholernie nie znoszę, że z Polska kojarzy się wam tylko wódka

   Mereil 20/11/01
   Agata Kalinowska-Bouvy